Een paar dinsdagavonden geleden was ik te gast op het gemeentehuis van Deventer. De gemeenteraadsverkiezingen van 2014 zijn onderweg en er was een informatieavond georganiseerd voor alle mensen van heel Gelderland en Overijssel die daarmee te maken hebben. Ik ben ook zo’n mens – in die zin dat ik me verkiesbaar heb gesteld voor de gemeenteraad van de gemeente Zutphen-Warsnveld.
Andries Heidema, de burgemeester van Deventer, opende de bijeenkomst op een ontspannen manier met een aardig praatje, waarin hij gemeenteraadsleden omschreef als een soort van moderne stamhoofden. Een leuke vergelijking – en heel goed voor het ego van iedereen die er die avond bij was. Op de website van het ‘actieprogramma lokaal bestuur’ kwam ik vandaag een foto tegen van hoe ik met enkele collega-(wannabe-)stamhoofden aan het koffieleuten ben.
Ik ben nieuw in de politiek en heb die avond veel informatie meegekregen. Nuttige informatie en minder nuttige informatie. Maar een stamhoofd – nee, zo ben ik mezelf niet gaan zien.
Andries, het is een leuke karikatuur die zeer geschikt is voor het houden van een praatje. Maar de kanttekening die ik erbij wil plaatsen is dat het de suggestie wekt dat gemeenteraadsleden, als HOOFD, boven alle overige stamleden zouden staan. Benadruk je dat punt, ook als is het maar heel subtiel (of zelfs volkomen onbedoeld) dan ben je alsnog gemeenteraadsleden als een soort van experts aan het bestempelen. Dat gebeurde die avond ook, en dat gebeurt in de praktijk voortdurend. En ja, dan kun je jezelf als (kandidaat-)gemeenteraadslid opeens moreel verplicht gaan voelen om de rol van ‘bruggenbouwer tussen de burger en de gemeente’ op te pakken.
Ik heb het advies om ‘brugenbouwer’ te worden ook gekregen, maar ik heb het naast me neer gelegd. Ik vermoed namelijk dat gemeenteraadsleden bij hun pogingen om bruggen te slaan en kloven te dichten alleen maar geconfronteerd zullen worden met hun eigen onmacht. Namelijk: de onmacht om een brug te bouwen tussen twee mensen waar geen enkele te overbruggen afstand tussen bestaat.
Ik ben zelf één van de inwoners van de gemeente die ik wil vertegenwoordigen; ik kan daar niet eens afstand van nemen. En zou ik toch ooit gaan proberen om een afstand te overbruggen die er helemaal niet is, dan wordt die afstand in mijn hoofd een steeds groter probleem. Het is mijn overtuiging dat voordat kloven zich in de buitenwereld laten zien, ze zich eerst en vooral tussen onze oren nestelen. Mijn advies aan alle stamgenoten: dicht de kloof in je hoofd.
Daar kun je natuurlijk ook een heleboel kanttekeningen bij plaatsen en doe dat vooral. Als op die manier een dialoog op gang komt: mooi. Waar de boodschap van dit stukje echter op neerkomt is het volgende. Alle gemeenteraads-kandidaten hebben straks op 19 maart 2014 precies evenveel stemrecht als ieder andere kiesgerechtigden. Dat is een open deur – en in die open deur is volgens mij gewoon te weinig ruimte voor een brug.
Alex Dijk
Lex! Leuk stukje hoor! Hou me (ons) op de hoogte!